Door: Anton van Rooijen

In het artikel mis ik het belang van jezelf te trainen om ook met wind en zeegang veilig aan dek te kunnen werken. Als er iets hapert zul je toch naar voren moeten. Vooral de moderne systemen zijn storingsgevoelig. Dat zie je als er op een mooie dag plotseling een harde wind opsteekt. Rolzeilen die niet naar binnen willen, lijnen die over weet ik hoeveel schijven loodzwaar werk in de kuip opleveren en op kunnen vastlopen enz.
Ik zweer bij een bindrif en alle lijnen bij de mast. Ik heb op mijn stalen 30 voeter drie reven, permanent ingeschoren en een modern grootzeil met losse broek. Reefknuttels heb ik eruit gehaald. Op mijn boot met hoge zeerailling en flinke opbouw kan ik me veilig over dek verplaatsen en is een simpel bindrif het snelst en het gemakkelijkst en in mijn ogen ook het meest veilig. Als ik alleen ben zet ik het roer even vast en laat de grootschoot vieren. Dan kan ik rustig naar voren en tot bijna halve wind verlies ik voldoende druk in het zeil om snel te reven. Ik haak me vast bij de mast en heb geen lier nodig om te reven en ook hoef ik de kraanlijn niet door te zetten. Ik gebruik geen steekbout, want zoveel het vaste part, als het halende part van de smeerreep zitten vlak achter de schoothoek op de giek. Ik trek in een keer het zeil op de juiste manier vast. Wel controleer ik regelmatig de smeerrepen. Ik heb nooit echt geklokt, maar ik ben binnen een minuut weer in de kuip. Ik denk dat handgrepen en bevestigingsogen voor de lijflijn een must zijn voor een zeegaand toerjacht. Zeerailingen moeten op grotere boten met een (semi) flushdek minimaal 80 cm hoog zijn, anders zijn het alleen maar struikeldraden. Dat zie je eigenlijk alleen op de zwaardere toerjachten.
Ik denk dat veiligheid voor toerzeilers vooral zit in eenvoudige hufterproof systemen, zorgen voor veiligheid aan dek door goede voorzieningen en training.